Είναι Κυριακή. Η ακριβής ημερομηνία είμαι σίγουρος. Σίγουρα, ο μήνας είναι ο Ιούλιος. Ο ήλιος συμβαίνει να λάμπει φωτεινό με φιμέ τζάμια κελί μου. Σήμερα, αυτό που νιώθω είναι το άγχος, ή ίσως απογοήτευση. Ο κόσμος ήταν στην παλάμη του χεριού μου, και μου επέτρεψε να γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά μου. Ποτέ δεν συνειδητοποιούν ένα καλό πράγμα μέχρι να φύγει.

Σίγουρα εύχομαι είχε τιμηθεί ελευθερία μου. Αδυναμία μου να κοιτάξουμε πίσω είναι αυτό που με οδήγησε εδώ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Περιμένουμε να είναι ελεύθερη, ωστόσο, it comes with a price. Pay the cost or have it snatched away. Mine has been abducted, only to be given back after enduring years of torture. A thousand times better. A million times worse. Physiologically, I am put through the ringer and told to deal! Any show of resistance and I am punished, locked away, placed on restriction, sometimes gassed and beaten. All contact with the free world, terminated. No one to be made aware of the suffering.

In PRISONS all across America are both men and women who share in these same struggles- I reach for us all in hopes that someone is listening and decides to reach back.

Σηκώσει